Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε έναν δρόμο για να συναντηθούμε
κι όταν μας τέλειωσαν τα δάκρυα στείλαμε τα πουλιά στους πεθαμένους φίλους μας
χιόνιζε, φυσούσε αέρας και χτίσαμε το σπίτι μας με λίγη λησμονιά
κι απ’ όλες τις τύχες προτιμήσαμε εκείνη του ταξιδιώτη που δεν ξέρει το άστρο του πού τον οδηγεί
ώσπου εξαγνιστήκαμε όπως αυτοί που έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια
Ω ελπίδες της νιότης μας μείνατε στη μέση του δρόμου.
Εμείς συνεχίσαμε
και να που φτάσαμε απόψε εδώ σ’ αυτόν τον άγνωστο τόπο,
χωρίς αποσκευές, μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Τάσος Λειβαδίτης,
«Το άστρο του ταξιδιώτη»
Μου είπαν, κοίτα να μεγαλώσεις, κοίτα να ξεμπερδεύεις σε περιμένει εκεί η ζωή, η εργασία, η δουλειά και οι δουλειές. Μου είπαν, φρόντισε να τελειώνεις, όλα είναι στα πόδια σου όλα σε περιμένουν, για όλους υπάρχει μια δουλειά, καλή δουλειά αν προσπαθήσεις, ακόμα καλύτερη αν ξέρεις να κινείσαι. Όπως και να ‘χει τέλειωνε, μου είπαν, ετοιμάσου, ο κόσμος ετοιμάζεται να φορέσει ένα κουστούμι στα μέτρα σου, εκεί, εκεί όλα σε περιμένουν. Μα άλλα μας είπαν και άλλα μας ήρθαν, άλλα αφήσαμε και άλλα συναντήσαμε. Μεγαλωμένοι στο καλούπι μιας ευρύτατης προσδοκίας, τώρα χτισμένοι με ένα σχήμα άχρηστο, που δεν ταιριάζει του γύρω κόσμου, που δεν τον χωρά και δεν μας χωρά. Τώρα τα χρόνια περνούν και μεις παραμένουμε πάντοτε εγκλωβισμένοι σε αυτή την ηλικία που είχαμε μόλις μπήκαμε στη διαδικασία. Κουρασμένοι από αυτή, εξαντλημένοι από αυτή, δεν λέμε παρ’ όλα αυτά να μετακινηθούμε. Βλέπετε, είναι όπως με τις ερωτικές σχέσεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης θα συνεχίσεις λίγο πολύ να έχεις εντός της την ηλικία που έδειχνε το ημερολόγιο στην πρώτη σας συνάντηση. Δεν πα η σχέση να έφτασε τα 20 χρόνια; Εσύ θα συμπεριφέρεσαι πάντα σαν να είσαι 18, στην ηλικία εκείνη που την γνώρισες.
Έτσι και δω. Κινούμαστε ακίνητοι. Δεν εξελίσσουμε, δεν προσθέτουμε στην ηλικία εκείνη της έναρξης την ηλικία της εμπειρίας. Δεν υπάρχει εδώ συσσώρευση, μόνο μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλο. Το παιδία παραμένει παιδί και ταυτόχρονα η εμπειρία ενηλικιώνεται. Κουβαλά κούραση και εργασία συμπυκνωμένη. Πολλές δουλειές και πολλή απελπισία, πολλά ταυτόχρονα αδιέξοδα και πολλές απότομες διεξόδους. Ο χρόνος μας δόθηκε ενιαίος και συμπαγής. Περνώντας πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. Μαζεύοντας ψαλιδισμένους μισθούς από μια δουλειά εδώ, μια δουλειά εκεί, μαζεύοντας εμπειρία από μισό γεγονός εδώ, μισό πιο κάτω. Χρόνοι πολλοί σε μια στιγμή και μόνο.
Έτσι μέσα στην ηλικία μου συγκατοικούν δύο ηλικίες. Από τη μία εκείνη η νεότητα που δεν πρόλαβε να ωριμάσει ώστε να εξαχνωθεί τελείως. Η ανωριμότητα που δεν αποζητά να δικαιολογηθεί, η προσδοκία ως κάτι τα ασαφές και το μακρινό σαν ορίζοντας χωρίς προσκήνιο χώρο. Μια αναμονή της πράξης, της κίνησης και της εκκίνησης.
Και από την άλλη εκείνη η ωριμότητα που μας συνάντησε απότομα, σχεδόν σαν να μας εξανάγκασε να την δούμε και να την αποδεχτούμε. Με τρόπους απότομους σαν να τους προστάζει η ίδια η ανάγκη. Μια συμπεριφορά γεμάτη με προστακτικές και αιχμηρά σημεία στίξης. Τέκνο της ανάγκης και ανώριμο τέκνο της αμηχανίας.
Έτσι κουβαλώντας δύο ηλικίες φτάσαμε στην ηλικία αυτή. Ένας κόμπος από ταυτόχρονα αντίθετα που ζητούνε να εκβάλουν. Αδυνατώντας να συνομιλήσουν πετούν τη διαλεκτική τους σχέση στα φαράγγια. Μα εσύ συνεχίζεις να τις κουβαλάς. Και η μέση πονά απ το κουβάλημα, αλλά έχει όντως ωραίο φεγγάρι.
(στην Εφημερία Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου