Οταν ο Τσαρλς Μάνσον γεννήθηκε είχε αρχικά το όνομα «No name Maddox». Η μάνα του, αλκοολική μικροεγκληματίας, και ο πατέρας του, εργάτης χαμένος από προσώπου γης, δεν μπήκαν στον κόπο να τον ονοματίσουν.
Οταν πέθανε, το όνομα Τσαρλς Μάνσον είχε ήδη κατοχυρωθεί στα ληξιαρχεία ως συνώνυμο της φρίκης.
Ενα brand που θα περιγράψει την ενσάρκωση του κακού, την τυφλότητα της βίας, το πρόσωπο του θηρίου εντός των αστικών κοινωνιών, κάτι πολύ ευρύτερο του ονοματεπώνυμου ενός και μόνου ανθρώπου.
Ο ίδιος ο απολεσθείς ψυχάκιας θα περιγράψει: «Ο πατέρας μου είναι η φυλακή. Πατέρας μου είναι το σύστημά σας… Είμαι μονάχα αυτό που με κάνατε να είμαι. Είμαι μόνο η αντανάκλασή σας».
Από το 1969 μέχρι και την ημέρα θανάτου του ο Μάνσον θα περάσει τη ζωή του στη φυλακή. Παρ' όλα αυτά, η ιστορία του και η μορφή του θα βρουν χώρο σε τηλεοπτικές και έντυπες συνεντεύξεις, αφιερώματα, ντοκιμαντέρ και ταινίες.
Ο Μάνσον θα γίνει ένα ποπ σημείο που θα συνεχίσει να τροφοδοτεί το κοινωνικό φαντασιακό με φρίκη ακόμα και μέχρι τις μέρες μας.
Οι Guns Ν' Roses θα διασκευάσουν ένα από τα κομμάτια που έγραψε κατά τη διάρκεια της σύντομης και αποτυχημένης καριέρας του, ο σκηνοθέτης John Waters θα παρακολουθήσει τη δίκη του, ο Marilyn Manson θα βαφτίσει το μισό του όνομα με αναφορά σε αυτόν.
Μια σειρά από αντίστοιχες επιλογές θα δώσουν στον Μάνσον μια διάσταση πολύ μεγαλύτερη από κάθε άλλο εγκληματία στη σύγχρονη ιστορία και θα τον καταχωρίσουν στο αμερικανικό φολκλόρ.
Ο Μάνσον υπήρξε ένας συγκροτητικός μύθος, η ενσάρκωση του κακού ή πιο σωστά το κακό που αποδεικνύει τον εαυτό του. Ενα κακό που αρνείται να εκλογικευτεί, που δεν εξηγείται στα κίνητρα και στις προθέσεις του παρά μόνο από τον ίδιο τον εαυτό του.
Ο ίδιος ο δολοφόνος δεν απολογήθηκε ποτέ. Δεν ένιωσε ποτέ τύψεις και δεν ζήτησε συγχώρεση. Δεν τοποθετήθηκε στο άκρο της ηθικής κλίμακας αλλά πέρα από αυτήν.
Ο Τσαρλς Μάνσον υπάρχει ως μόνιμη υπενθύμιση αυτού που η κοινωνία μονίμως απορρίπτει και απωθεί. Κινούμενος απέναντι στους πρωταγωνιστές του θεάματος και τους ανθρώπους του πλούτου κατάφερε τελικά να γίνει και ο ίδιος θέαμα, σαν ήρωας που ξέφυγε από την προβολή κάποιας ταινίας τρόμου.
Βγαλμένος μέσα από την εποχή που τον ανέθρεψε, έγινε η ενσάρκωση της βίας σε μια περίοδο που οι δέκτες της τηλεόρασης εισήγαν τη βία του Βιετνάμ σε κάθε αμερικανικό σπίτι.
Παρεμφερής και βγαλμένος μέσα από τις κοινότητες των χίπηδων, θα σκορπίσει το τυφλό μίσος ως απάντηση στην άνευ όρων αγάπη τους.
Αυτό που ξεχνάμε είναι πως ο ίδιος ο Μάνσον δεν σκότωσε κανέναν. Ηταν αυτός που κατέστρωσε το σχέδιο δολοφονιών με την ονομασία Helter Skelter και διέταξε τις δολοφονίες.
Συχνά επίσης ξεχνάμε πως το σχέδιο εντάσσεται στην Ακροδεξιά και τα εγκλήματα του νεοναζισμού, αφού ως στόχο είχε έναν φυλετικό πόλεμο ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους, έναν πόλεμο από τον οποίο μόνο η οικογένεια Μάνσον θα επιβίωνε. Ενας ξάδελφος χρυσαυγιτών καμένος από την κατάχρηση και τη σχιζοφρένεια.
Γιατί ο επώνυμος Μάνσον ήταν το κακό στην ανώνυμη φάση του. Οχι η τυφλή δύναμη πίσω από το χτύπημα, η μανία που καταλαμβάνει το σώμα και το σπρώχνει στον φόνο, αλλά η εντολή που μεταδίδεται, το κακό που περνάει από το άτομο και διαχέεται σε πράξεις άλλων σαν μεταδοτική αρρώστια και σκορπάει σαν αίμα σε λευκό πουκάμισο.
Γι' αυτό ίσως η φιγούρα του παρέμεινε τρομακτική μέχρι και σήμερα. Εορταστική στην περιφρόνηση της λογικής και φρικτή ταυτόχρονα.
Μια γιορτή αίματος από αυτούς που ακόμα και το περιθώριο απαρνήθηκε.
Και ακόμα και μετά τον θάνατο του δολοφόνου, αυτό το κακό ακόμα πλανιέται πάνω από τις μεγαλουπόλεις. Συμπαγές, τυφλό και ανώνυμο.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου