Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Γονατίζοντας στην Αμερική



Αφορμή του συγκεκριμένου άρθρου είναι μια φωτογραφία. Η φωτογραφία ενός ηλικιωμένου μαύρου άντρα να στέκει γονατισμένος κοιτώντας επιθετικά -και με βλέμμα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρανόησης- την κάμερα.
«Είμαι υπερήφανος που γονατίζω και υψώνω το παράστημά μου απέναντι στην κοινωνική αδικία», γράφει ο σχολιασμός στην ηλεκτρονική ανάρτηση της φωτογραφίας.
O 83ος Αφροαμερικανός δεν είναι ένας τυχαίος διαμαρτυρόμενος. Είναι ο θρυλικός Μπιλ Ράσελ, ο σέντερ και αρχηγός της μεγαλύτερης μπασκετικής δυναστείας που είδε ποτέ ο πλανήτης: των Boston Celtics των δεκαετιών του '50 και του '60.
Οι Celtics από το 1957 μέχρι το 1969 κέρδισαν 11 πρωταθλήματα, όλα με αρχηγό τον Ράσελ.
O Ράσελ, πέρα από ένας από τους πιο επιτυχημένους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, είναι επίσης από τους πρώτους μαύρους παίκτες στο αμερικανικό μπάσκετ και ο πρώτος μαύρος προπονητής στην ιστορία του αμερικανικού ομαδικού αθλητισμού.
Βίωσε τον ρατσισμό σε όλη του τη ζωή, από τα παιδικά του χρόνια στο σχολείο ή απέναντι στους γονείς του μέχρι την εποχή που ήταν διάσημος, όταν οι λευκοί ξενοδόχοι αρνούνταν να τον αφήσουν να μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο με την υπόλοιπη ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια.
Ενας παίκτης που δεν δίστασε ποτέ να πάρει θέση απέναντι στον ρατσισμό ακόμα κι όταν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να μιλήσει ενάντια στην ομάδα ή ενάντια στην πόλη του.
Ταυτόχρονη φωνή της συνείδησης, όχι μόνο της μπασκετικής αλλά και της αφροαμερικανικής κοινότητας.
Με τη φωτογραφία του ο Ράσελ έρχεται να σταθεί αλληλέγγυος με τους παίκτες του αμερικανικού φούτμπολ και τη στάση διαμαρτυρίας τους κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν από τους αγώνες.
Ολα ξεκίνησαν όταν ο Κόλιν Κάπερνικ, παίκτης των San Francisco 49ers, γονάτισε και διαμαρτυρήθηκε κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του ύμνου την προηγουμένη χρονιά για να υπογραμμίσει το ζήτημα της αστυνομικής βίας και των φυλετικών διακρίσεων.
Η επιμονή του και το κόστος της επιλογής του (πολύ έντονη κριτική από τα μίντια και το γεγονός πως καμία ομάδα δεν ήθελε να υπογράψει μαζί του φέτος) έκαναν πολλούς παίκτες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Ειδικά μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ αλλά και των δηλώσεών του πως οι παίκτες που γονατίζουν είναι «πουτάνας γιοι» και πρέπει να απολυθούν, η στάση διαμαρτυρίας πήρε τεράστια έκταση.
Την περασμένη Κυριακή η διαμαρτυρία απλώθηκε σε κάθε ένα παιχνίδι του NFL κατά τη διάρκεια παιανίσματος του εθνικού ύμνου.
Ορισμένοι παίκτες γονάτισαν, κάποιοι κάθισαν, κάποιοι ύψωσαν τη γροθιά τους και κάποιοι σταύρωσαν τα χέρια τους.
Οι πρωταθλητές του NBA Warriors αρνήθηκαν να πάνε στην καθιερωμένη επίσκεψη στον Λευκό Οίκο και μετά την αντίδραση του Τραμπ ο Λεμπρόν Τζέιμς τον χαρακτήρισε «αλήτη» (bum) παίρνοντας το μέρος των Warriors.
Η φωτογραφία του Russell στην πραγματικότητα ενώνει τη στάση των παικτών του αμερικανικού φούτμπολ με τη δική του γενιά, την πολιτικοποίηση του Μοχάμεντ Αλί ή των Τζον Κάρλος και Τόμι Σμιθ (των μαύρων αθλητών που στους ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968 ύψωσαν τη γαντοφορεμένη γροθιά των Μαύρων Πανθήρων κατά τη βράβευσή τους).
Και τη νομιμοποιεί ως συνέχεια του αγώνα των δικαιωμάτων. Ενός αγώνα που στην πραγματικότητα δεν τελείωσε ποτέ.
Οι διαμαρτυρίες των αθλητών αποτελούν αποτύπωση της διεύρυνσης της δυσαρέσκειας, αντικειμενικοποίηση του αρνητικού και εστίαση στη βαθιά διαίρεση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί πια απλώς έναν ακροδεξιό ακραίο πρόεδρο. Είναι η ίδια η ενσάρκωση της αμερικανικής παρακμής, ο φορέας του εγκληματικού της παρελθόντος και του σκοτεινού της μέλλοντος.
Ενας θλιβερός, επικίνδυνος άνθρωπος νομιμοποιημένος αποκλειστικά από τον διευρυμένο κυνισμό και την καλπάζουσα μισαλλοδοξία.
Ναι, λοιπόν. Οπως είπε και ο Μπιλ Ράσελ, oι Αμερικανοί αθλητές γονατίζουν για να σταθούν στο ανάστημά τους, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή συστράτευση γύρω από τη ριζοσπαστικότητα του αυτονόητου.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Δεν υπάρχουν σχόλια: