Το να εξοργίζεσαι με τις επιλογές του Καμμένου είναι εξίσου μάταιο με το να χτυπάς το κεφάλι σου σε ένα ανοιχτό ντουλάπι και να θυμώνεις με το ντουλάπι. Όμως, το να μην θυμώνεις και να μην κάνεις τίποτα είναι χίλιες φορές πιο προβληματικό. Γιατί, τελικά, ο Καμμένος δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που πάντα ήταν. Ένας συντηρητικός λαϊκιστής πολιτικός της δεξιάς, με συχνές ακροδεξιές εκρήξεις, κυρίως, σε συμβολικό επίπεδο ή επίπεδο δηλώσεων. Και όταν η συγκολλητική ουσία των αντιμνημονιακών εξαγγελιών εξαχνώθηκε, ο Καμμένος επέστρεψε ακριβώς σε αυτά τα αρχικά του χαρακτηριστικά.
Το θέμα είναι πότε φτάνει ο κόμπος στο χτένι για μια κυβέρνηση που προσπαθεί να πείσει για το αριστερό της πρόσημο; Για πολλούς (και τοποθετώ τον εαυτό μου σε αυτούς) η ανίερη συμμαχία θα έπρεπε να έχει τελειώσει όταν ο Καμμένος με δάκρυα στα μάτια κλαψούρισε μπροστά στον Ιερώνυμο πώς αν ο ίδιος δεν συμφωνεί με τους χειρισμούς της κυβέρνησης, ο υπουργός είναι διατεθειμένος να την ρίξει. Με την άθλια αυτή στάση ο Καμμένος, όχι μόνο κουρέλιασε τους θεσμούς, αλλά ταυτόχρονα ταπείνωσε και εκβίασε την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει (αποτέλεσμα που φυσικά δεν θα είχε προκύψει, αν η κυβέρνηση δεν αποδεχόταν τον εκβιασμό, βαφτίζοντας τη δειλία, ρεαλισμό). Με τον τρόπο αυτό ο Κ. δημιούργησε έναν άμεσο δίαυλο παρέμβασης της εκκλησίας στην πολιτική, ορατό πιο πολύ απ’ όσο ποτέ, με άμεσα αποτελέσματα (αποπομπή Φίλη), έναν δίαυλο που μέχρι σήμερα ενσαρκώνει ο ίδιος.
Γιατί μπορεί οι διάφορες εμετικές παράτες, οι διάφοροι εορτασμοί που συναγωνίζονται σε ομορφιά τις αντίστοιχες της χούντας (δες εορτασμό και παρελάσεις, εικόνες από Σαλαμίνα και άλλα), να είναι εξίσου ενοχλητικές, αλλά ανεξάρτητα από τους οπτικούς ρίπους που προκαλούν παραμένουν σε συμβολικό επίπεδο. Το πρόβλημα έρχεται όταν όλα όσα αυτά συμβολίζουν γίνονται πολιτική και πράξη. Το επεισόδιο με τον Ιερώνυμο ήταν ακριβώς αυτό. Όμοια και οι δηλώσεις (οι οποίες όμως περιέγραφαν πράξεις) γύρω από το θέμα των Αλβανών που έκαναν το σήμα του αετού (σήμα της σημαίας της χώρας καταγωγής τους και όχι του UCK) μέσα στο στρατόπεδο. Γιατί ένα ρατσιστικό υπονοούμενο ή μια διεξαγωγή αντιπαράθεσης με εθνικιστικά επιχειρήματα (κάτι στο οποίο ο καμένος, μας έχει συνηθίσει) είναι τελείως διαφορετικό από εθνικιστικές και στρατόκαυλες διαταγές και πράξεις.
Παρενθετικά
(Ταυτόχρονα, σε επίπεδο δηλώσεων είμαι ο μόνος που ανατρίχιασε με το γεγονός πως ως εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στην ορκωμοσία Τραμπ, ο καμένος ευχαρίστησε για το σχέδιο Μάρσαλ; Τι ακολουθεί; Ευχαριστήριες κάρτες για το γεγονός ότι μας βοήθησαν να κερδίσουμε τον συμμοριτοπόλεμο;)
Μια αδράνεια με συνέπειες
Το έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πως συμμάχησε με τον καμένο. Το έγκλημα είναι πως άφησε τις απόψεις που αυτός εκφράζει να αποκτήσουν έρεισμα και να υπάρχουν χωρίς αντιδράσεις. Σε τέτοιο βαθμό που στις κρίσιμες στιγμές (βλ. ξανά εκκλησία) ήταν αυτές που επικράτησαν. Σε τέτοιο βαθμό που περιστατικά, όπως π.χ. η επίσκεψη στο Καστελόριζο, να θυμίζουν περισσότερο πολιτική Καμμένου παρά ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αν για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο ευθύνεται η διαπραγμάτευση, η εξάρτηση της χώρας κτλ, για τη μηδαμινή του συμβολή σε θεσμικά θέματα και για την σχεδόν πλήρη απουσία πράξεων που θα μπορούσαν να αλλάξουν την ελληνική κοινωνία προς μια προοδευτική κατεύθυνση ευθύνεται –όχι ο Καμμένος, αυτός είπαμε είναι αυτός που είναι- αλλά ο άνευ όρων εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και πολύ περισσότερο με τις πολιτικές και τις απόψεις τους.
Η επίδειξη ισχύος του Καμμένου όλο το τελευταίο διάστημα περιγράφει και το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τη συνεργασία με ένα άλλο κόμμα.
Θα μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη; Μήπως όταν η κατάσταση με τα νέα μέτρα, τις διαπραγματεύσεις, την κοινωνική δυσαρέσκεια, τη δίχως τέλος λιτότητα φτάσει στο απροχώρητο, ο συνδαιτημόνας Πάνος Καμμένος, με το αίσθημα πολιτικής επιβίωσης που τον διακατέχει και προκειμένου να σώσει το κόμμα του από τη ζώνη του υποβιβασμού στις επόμενες εκλογές, αποφασίσει μια ηρωική έξοδο δια οποιαδήποτε αφορμή; Ως μια τελευταία αντιμνημονιακή φιοριτούρα σε έναν χορό σκοπιμότητας, κιτσάτου παιχνιδιού με σύμβολα και θεσμούς και πολιτικού καιροσκοπισμού. Μια φιοριτούρα που θα του εξασφαλίσει πολιτική επιβίωση, έστω για μια ακόμη πολιτική αναμέτρηση;
(ο τίτλος είναι δανεισμένος από ξένο άρθρο με άλλο θέμα)
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου