Η οικεία οικία μες στην ασφάλειά της κρύβει πολλές παγίδες. Είναι άλλωστε γνωστό πως η απόσταση ανάμεσα στην αγκαλιά και το πνίξιμο είναι περίπου ένας σπασμός.
Ο κίνδυνος είναι ο ύπνος της εγρήγορσης, ακριβώς το συναίσθημα αυτό της ασφάλειας που κάνει όλες τις άμυνες να ατροφούν απότομα.
Τα κατοικίδια έπιπλα συχνά τείνουν να μεταμορφώνονται σε πισώπλατους εχθρούς. Ενα ράφι, η γωνία ενός τραπεζιού, το πόδι μιας καρέκλας βρίσκουν εύκολα έναν νέο σκοπό και μια νέα αποστολή σε μια αμυχή, μια μελανιά ή μια πληγή στο ανθρώπινο σώμα.
Μέσα στην ηρεμία της οικιακής γεωγραφίας τίποτα δεν σε προειδοποιεί για τις παγίδες και τους κινδύνους της κοινότοπης συνόρευσής σου, της συγκατοίκησής σου με τη ρουτίνα.
Γιατί στον διττό σκοπό των αντικειμένων ένα μπρίκι που πέφτει προς το πάτωμα μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με μια μελανιά που ανθίζει στο σώμα.
Ο κίνδυνος όλης αυτής της συνύπαρξης εξορίζεται μονίμως από τη μέριμνά μας, προς όφελος της ηρεμίας μας.
Τίποτα δεν μας απειλεί στην αφήγηση που φτιάχνουμε για τις ιδιωτικές στιγμές μας.
Ετσι, η δραστηριότητά μας προχωρά αμέριμνα και –στην πραγματικότητα– γίνεται όλο και πιο διαμπερής στον κίνδυνο.
Αυτό που θέλουμε είναι επιτέλους να ξεκουραστούμε. Σε μέρη του σπιτιού τυχαία, με το σώμα αφημένο περίπου με τον ίδιο τρόπο που πετάμε τα ρούχα στα έπιπλα ύστερα από μια εξαντλητική επιστροφή στην οικεία οικία.
Και κυρίως στον καναπέ. Ακριβώς στο κέντρο του σαλονιού, εκεί που κοιτά όλο το σπίτι, εκεί που συσσωρεύεται όλο το οικιακό βλέμμα.
Επιπλο για επισκέπτες, καμουφλαρισμένο με αστική ευγένεια κρεβάτι που μετατρέπεται σε άβολο αλλά άκρως απαραίτητο στρώμα τις ώρες της κούρασης.
Πιο οικείο από το κρεβάτι, αφού εκεί οι ώρες σου είναι ξύπνιες και συνειδητές, θριαμβικό απέναντι σε κάθε καρέκλα, ανοιχτό σε μια συγκατοίκηση χωρίς πολλές προϋποθέσεις (ερωτικές π.χ.). και ταυτόχρονα μια από τις πιο επικίνδυνες παγίδες του σπιτιού.
Ο τυχαίος και απρογραμμάτιστος ύπνος στον καναπέ ενέχει μια σειρά κινδύνους.
Το παραδοσιακό πιάσιμο, την έκθεση σε μάτια απέναντι κτιρίων όταν η περιέργεια εισβάλλει στην ιδιωτικότητα, αλλά κυρίως τη μεγάλη σειρά κινδύνων σε σχέση με τα όνειρα.
Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τελετουργικό και χωρίς καμία συμφωνία ο ύπνος στον καναπέ μένει χωρίς καπάκι, έκθετος σε ξένους εισβολείς, σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και τους προαναφερθέντες κινδύνους.
Εκτός του πλαισίου και της ασφάλειας που παρέχει η συμφωνημένη διαδικασία και η οριοθέτηση της κρεβατοκάμαρας, ο ύπνος στον καναπέ κινδυνεύει γιατί μένει ξεσκέπαστος (όμοια συχνά με το ανθρώπινο σώμα εκτός κουβέρτας, αφού η κουβέρτα ως γνωστόν σπάνια είναι συνοδευτική του καναπέ).
Το όνειρο μένει εκτεθειμένο σαν σάρκα, ανοιχτό στην είσοδο και την έξοδό του, χωρίς τους συνοροφύλακες του κρεβατιού, τα συρματοπλέγματα του παραδεδεγμένου ύπνου.
Το είδος των κινδύνων κυμαίνεται λοιπόν ανά περίπτωση. Κάποιος που κοιμάται σε έναν καναπέ κάτω από έναν πίνακα, για παράδειγμα.
Εφόσον ο πίνακας πέσει, ενδέχεται να βρεθεί κατευθείαν μέσα στο όνειρό του, με αποτέλεσμα να τον αναγκάσει να ονειρεύεται για μέρες πολλές το περιεχόμενό του.
Και αν κάτι τέτοιο μπορεί να μοιάζει ανώδυνο ας σκεφτούμε τι θα συμβεί αν ο πίνακας είναι έργο του Σαλβαντόρ Νταλί, του Ιερώνυμου Μπος ή ας πούμε η –τόσο διαδεδομένη στα σαλόνια– Γκουέρνικα του Πικάσο.
Ανθρωποι πολλοί έχασαν με τον τρόπο αυτό την όρασή τους ή ακόμη και τα λογικά τους.
Ενας παρόμοιος κίνδυνος προκύπτει, άμα κοιμάσαι κάτω από μια βιβλιοθήκη.
Ποιος θα 'θελε άραγε να ονειρευτεί πως ξύπνησε μέσα σε ένα βιβλίο του Πόε, του Μαρκησίου Ντε Σαντ ή του Στίβεν Κινγκ (τα τελευταία είναι εξαιρετικά για βιβλιοστάτες).
Ανθρωποι που κοιμήθηκαν στον καναπέ έχασαν στον ύπνο τους τους σκύλους, τις γάτες τους ή ακόμη και τους συζύγους τους, μια και μέσα στο σκοτάδι είναι εύκολο να χάσεις τον δρόμο σου και να βρεθείς μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου.
Προσοχή λοιπόν! Τα όνειρα είναι επικίνδυνα και σίγουρα όχι φτιαγμένα για καναπέδες.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου