Σώκρατες ντρανκ μνημόνιουμ

Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι

παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη

μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι

πνεύμα αθάνατο, σε τρώει το σαράκι.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Καθιέρωση παγκόσμιας ημέρας ελληνοφωνίας και ελληνικού πολιτισμού». Αυτό τον τίτλο είχε η αιτιολογική έκθεση του υπουργείου Εσωτερικών η οποία ανέβηκε για διαβούλευση στο opengov.
Την έκθεση υπογράφουν οι υπουργοί Νίκος Κοτζιάς, Νίκος Φίλης, Αριστείδης Μπαλτάς, Ιωάννης Αμανατίδης και Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Η έκθεση έκανε τον γύρο του διαδικτύου, προκάλεσε ψόγο, ειρωνεία και λοιπά σχόλια. Και όλες αυτές οι αντιδράσεις ήταν απόλυτα δικαιολογημένες όπως μπορεί κανείς να αντιληφθεί διαβάζοντας την έκθεση εδώ
Η αιτιολογική έκθεση προσπαθεί να μας πείσει για τη σημασία της συγκεκριμένης μέρας με γλαφυρό τρόπο.
Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, η 20ή Μαΐου θα καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα ελληνοφωνίας η οποία θα συνοδεύεται με εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, ημερίδες κτλ με στόχο την ανάδειξη της διαχρονικής παρουσίας και εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας και άλλα πολλά.
Αλλη μια παγκόσμια μέρα λοιπόν δίπλα σε αυτές της Παγκόσμιας Ημέρας Ασθματος, της Παγκόσμιας Ημέρας Κυανοκράνων, της Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Λύσσας και της Παγκόσμιας Ημέρας Δημόσιας Τουαλέτας. Προς τι ο χαμός;
Κατ' αρχήν είναι η ίδια η γλώσσα της αιτιολογικής έκθεσης. Εχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς ένα κείμενο που έχει ως αντικείμενο τη γλώσσα κατάφερε να είναι γραμμένο σε τόσο προβληματική γλώσσα.
Μια γλώσσα γεμάτη αφόρητες κοινοτοπίες, εθνικιστικές γενικολογίες, φλυαρίες χωρίς τέλος, επιχειρήματα έκθεσης μαθητή Γυμνασίου, φράσεις κενές νοήματος.
Ενα κείμενο που μυρίζει πατριωτοπασοκίλα παλαιάς κοπής, συντήρηση και αρετή τρισχιλιετών Ελλήνων και τρέχουσα εθνικιστική περηφάνια χωρίς επιχείρημα (βλ. π.χ. το εξαιρετικά αφαιρετικό στην αφέλειά του «η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός αποτελούν αδιάψευστη απόδειξη της συνέχειας του έθνους μας»).
Δεύτερον είναι οι αφόρητες χαζομάρες που μπορείς να πετύχεις, με εξέχουσα την επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας επειδή είναι η ημέρα γέννησης του Σωκράτη σύμφωνα με τον συντάκτη (ο οποίος Σωκράτης, όπως μας ενημερώνει η έκθεση, «έθεσε την Ελλάδα σε εξέχουσα θέση διεθνώς».
Κάπου ανάμεσα στον Πύρρο Δήμα και τη Νανά Μούσχουρη).
Το έτος γέννησης του Σωκράτη δεν είναι γνωστό με ακρίβεια (470 ή 469 π.Χ.) και οι μέρες δεν μπορούν να υπολογιστούν αφού η μεταφορά της χρονολόγησης των αρχαίων Ελλήνων στο νέο ημερολόγιο δεν μπορεί να είναι ακριβής.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα τρικ εθνικιστικής περηφάνιας που εκθέτει τις ικανότητες του συντάκτη στους τομείς της ιστορίας, της αριθμητικής και κυρίως του κάστινγκ διάσημων τρισχιλιετών Ελλήνων.
Πέρα απ' όλα τα άλλα, έχω την αίσθηση πως η συγκεκριμένη έκθεση πήρε έκταση γιατί συμπυκνώνει μια σειρά από προβληματικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης, ώστε τελικά να γίνει σύμβολο μιας κατάστασης: την υιοθέτηση ξένων ιδεολογικών χαρακτηριστικών ως χάδι στο κοινό γούστο και την τρέχουσα αντίληψη άσχετα με την παράδοση της Αριστεράς και άσχετα με οποιαδήποτε επιστημονική θέση, το φλερτ με τον λάιτ εθνικισμό (το οποίο λάιτ εξαχνώνεται ανά περιπτώσεις), την κακογουστιά μιας φανφάρας όμοιας με τον πομπώδη τρόπο των παρελάσεων ή το κιτς αριστούργημα που είναι ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του, το χάιδεμα της Εκκλησίας ως (υποχρεωτικού) συστατικού στοιχείου της υπόστασής μας.
Είναι ενδεικτικό το πώς η έκθεση μας πληροφορεί ότι η 20ή Μαΐου είναι ταυτόχρονα και μέρα επετείου της Οικουμενικής Συνόδου, ενώ κολλάει και με τις δύο προηγούμενες μέρες όπου έχουμε την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων και την επέτειο της Μάχης της Κρήτης.
Εμείς εδώ να προσθέσουμε πως 20 Μαΐου είναι και τα γενέθλια της Μαρινέλλας.
Οι φράσεις της έκθεσης κυλούν σαν άρματα γιορτής της πολεμικής αρετής των Ελλήνων.
Με συγκρητισμό, ενώνοντας κατά βούληση θέματα άσχετα μεταξύ τους, με μόνο συγκολλητικό στοιχείο μια γενικόλογη περηφάνια άνευ επιχειρήματος, χωρίς λεπτομέρεια, χωρίς σοβαρότητα, χωρίς ιστορία και -στην έλλειψη της οποιασδήποτε κυριολεξίας- χωρίς γλώσσα.
Δεν είμαστε σίγουροι ποιος από τους υπογράφοντες έγραψε την παραπάνω επιστολή, αλλά, όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα είναι ντροπή για την κυβέρνηση, ντροπή για την Αριστερά και τελικά ντροπή για την ίδια την ελληνική γλώσσα.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)