Το να επιλέγει κανείς να γράψει ένα άρθρο για τον Μανώλη Κεφαλογιάννη, ειδικά σε μια περίοδο όπου ανοίγουν τόσα ζητήματα πολιτικής κρισιμότητας, πολιτικής ταυτότητας, ιδεολογίας και ανάγκης, μοιάζει μάλλον με σπατάλη δυνάμεων.
Παρ’ όλα αυτά οι όροι των γεγονότων στην πρόσφατη εκπομπή της ΕΡΤ μάς επιτρέπουν να μιλήσουμε για πολύ περισσότερα, για παθογένειες και συμπεριφορές, για συμπυκνωμένες ιστορικές στρεβλώσεις, για το γενικό ξεκινώντας από το απολύτως ειδικό. Από τον Μανώλη τον Κεφαλογιάννη λοιπόν με κατεύθυνση το σύμπαν.
Η περιγραφή του περιστατικού στο σύνολό της δεν κρίνεται απαραίτητη. Αφενός γιατί είναι διαθέσιμη στον καθένα ιντερνετικά και αφετέρου γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της έχει επαναληφθεί.
Ο Μανώλης ο Κεφαλογιάννης συμπληρώνει μια μακρά θητεία στα διάφορα ιδιωτικά ή δημόσια τηλεοπτικά στούντιο με βασική του συμβολή την εκτόξευση ύβρεων. Αυτό το ένρινο «είστε ανόητος», το οποίο επανέλαβε μια σειρά φορές απέναντι στον Πάνο Σκουρλέτη, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την catchphrase του πρώην υπουργού, την επαναλαμβανόμενη φράση-επωδό την οποία έχουμε ακούσει τόσες φορές, ώστε περιχαρείς να την αναμένουμε όταν τον συναντούμε.
Κάποιος μπορεί να συναντήσει τη φράση εμπλουτισμένη σε διάφορες παραλλαγές: «Είστε βλάκας, ηλίθιος και ανόητος» απέναντι στον Γιώργο Κατρούγκαλο, ή όταν παλαιότερα αποκαλούσε ηλίθιους και ανόητους τους οδηγούς των λεωφορείων, ενώ λίγες μέρες μετά προσέθεσε και κάποιους δημοσιογράφους σε αυτή την κατηγοριοποίηση.
Ως κορυφαία στιγμή στην ανθολόγηση παρόμοιων δημοσίων δηλώσεων θα επιλέγαμε τη φράση «μη μου χτυπάς εμένα το χέρι γιατί θα στο κόψω (πολιτικά)» την οποία απηύθυνε στον Θανάση Πετράκο.
Αλλωστε ο κ. Κεφαλογιάννης μάς έχει δώσει μια γεύση για το πώς αντιλαμβάνεται τον δημόσιο διάλογο όταν δεν καταψήφισε την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Ηλία Κασιδιάρη προκειμένου να δικαστεί για την υπόθεση ξυλοδαρμού της Λιάνας Κανέλλη.
Οι δημοκρατικές ευαισθησίες του κ. Κεφαλογιάννη φάνηκαν επίσης και όταν τοποθέτησε διευθυντή του γραφείου του (αλλά και σε μια σειρά άλλες κρατικές θέσεις) τον φιλοχουντικό Ηλία Φιλιππακόπουλο.
Στην ΕΡΤ λοιπόν (να θυμίσουμε επίσης πως ο κ. Κεφαλογιάννης ήταν ανάμεσα σε αυτούς που υπέγραφαν υπέρ της βίαιης εκκένωσής της) με παριστάμενους τον κ. Πετράκο και την κυρία Κανέλλη, έλαβε χώρα το περιστατικό τραμπουκισμού του εργαζομένου της ΕΡΤ όπως το περιγράφει η ΠΟΣΠΕΡΤ.
Το περιστατικό αυτό, μαζί με τη γενικότερη στάση του κ. Κεφαλογιάννη, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια: Αυταρχισμός, απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων, διαταγές και απειλές, την αντίληψη ενός κράτους-ομήρου διαθέσεων και επιταγών όπου ο αδύναμος μένει έκθετος απέναντι στις κραυγές των ισχυρών. Οι εκ του ασφαλούς προπηλακισμοί της προστατευμένης εξουσίας και οι φράσεις τύπου «δεν θα ξαναδείς το φως της τηλεόρασης».
Η λούμπεν σύναξη των ευγενών στη φράση «εγώ έχω τελειώσει το LSE, δεν ξέρω τι σκατά έχετε κάνει εσείς» (και εικόνες από Ελληνες φοιτητές που σπουδάζουν στα εξωτερικά, αλλά βρίσκουν αφόρητο το γεγονός γιατί τους λείπει η φέτα, τα μπουζούκια και η ελληνική θαλασσίτσα).
Νταηλίκια ως απόδειξη πολιτικής ικανότητας, ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία ως βαλκανικής κοπής αριστοκρατία, ο ματσισμός ως οικουμενικό αυτονόητο πυγμής. Το σηκωμένο χέρι που διώχνει αηδιασμένο τον αντίπαλο κάπου ανάμεσα στη Μαρία Αντουανέτα που απαξιοί και έναν μετα-μάγκα του Βοτανικού που κραυγάζει «όπα».
Το περιστατικό φυσικά δεν είναι θέμα αισθητικής. Η αισθητική είναι απλώς η επιφάνεια κάτω από την οποία μπορεί κάποιος να ανασύρει ηθικές, πολιτικές, προσωπικές στάσεις. Είναι αυτό το στιλ που ονομάσανε άμεσο, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας ακατέργαστος τρόπος στα όρια του αντικοινωνικού. Ενας λόγος που απέναντι στον «ξύλινο λόγο της πολιτικής», αντιπροτείνει το ξυλοκόπημα της έκφρασης, του λόγου, της λογικής.
Στην εποχή του Βαγγέλα του Μεϊμαράκη είμαστε έτοιμοι να αντικρίσουμε πολλά όμοια περιστατικά τα οποία ενθαρρύνονται από τον κυρίαρχο κουτσαβάκικο λόγο (λαϊκισμός χωρίς πολιτική γράφαμε στο προηγούμενο άρθρο). Η φαρέτρα των κενταύρων έχει πολλά ακόμα μπινελίκια, πολλούς τραμπουκισμούς να εξαπολύσει και ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως ως στόχος τους ορίζεται η ίδια η πολιτική.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου