Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Τα λείψανα της ελπίδας, η ξεφτίλα και το λειψό συναίσθημα



Πολλοί αναρωτήθηκαν με τι θα έμοιαζε η καθημερινότητα στη χώρα, μετά τη νίκη ενός αριστερού κόμματος και τις αλλαγές που αυτό θα έφερνε. Τις μικρές αυτές αλλαγές που γίνονται μεγάλες γιατί ορίζουν το καθημερινό και την εκεί μετατόπιση. Και ακόμη και αν πολλοί από εμάς δεν ήμασταν σίγουροι για το πώς να περιγράψουμε εκείνον τον κοντινό μέλλοντα, τουλάχιστον ήμασταν σίγουροι για μερικές εικόνες που θα προέκυπταν τους πρώτους μήνες αριστερής διακυβέρνησης: μεγαλοπρεπείς παρελάσεις και νταούλια, χιλιάδες αρνιά, στεφάνια να πέφτουν από τους ουρανούς και τιμές αρχηγού κράτους για ένα πτώμα και έναν αναπτήρα (αναφέρομαι στην αγία βαρβάρα και το άγιο φως). Κάπου εδώ θα έγραφα πως αστειεύομαι, αν βέβαια έβρισκα κάτι το αστείο στις παραπάνω γραμμές.



Γιατί, ανάμεσα στα άλλα, οι τελευταίες μέρες μπούκωσαν με σκοτάδι. Τις μέρες αυτές η φράση που ακουγόταν δίπλα σε κάθε σχόλιο για τους χειρισμούς και τη στάση της κυβέρνησης για το συγκεκριμένο θέμα είναι πως ‘’σεβόμαστε την πίστη των ορθοδόξων και τα θρησκευτικά τους συναισθήματα’’. Καλώς και καμία αντίρρηση. Τα συναισθήματα των υπολοίπων, όμως, θα τα σεβαστεί κανείς; Τα συναισθήματα όσων ανατριχιάζουν με τις περιφορές και τις παράτες των νεκρών, με τη σταυροφορία της απελπισίας και την εκμετάλλευση του πόνου; Έχουμε καθόλου αίσθηση το τι μπορεί να σημαίνει η τοποθέτηση του λειψάνου στον Άγιο Σάββα; Και ας αφήσουμε το επιμέρους συμβολικό επίπεδο, όπου η εκκλησία όχι μόνο ταυτίζεται με το κράτος, αλλά οι μεταφυσικές υποσχέσεις της αντικαθιστούν την ίδια την απαίτηση και την υποχρέωση για σύστημα υγείας. Ας μιλήσουμε πρακτικά (γιατί και η αρρώστια πρακτική είναι). Πώς μπορούμε να επιτρέπουμε να ποδοπατείται χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό, η πίστη ενός άρρωστου ανθρώπου στην ίασή του και μόνο χωρίς μεταφυσικά δώρα; Η ελπίδα, η προσπάθεια και η αξιοπρέπειά του.
Ας σκεφτούμε έναν καρκινοπαθή στους διαδρόμους του Αγίου Σάββα να μετράει τους μήνες, τις μέρες του, το σώμα και την επέκταση της αρρώστιας του. Και ας τοποθετήσουμε μπροστά του το πλήθος των αφιονισμένων με τα ουρλιαχτά, τις υστερίες και τις λατρείες τους. Τον άνθρωπο αυτόν ποιος θα τον σεβαστεί και ποιος θα τον προστατεύσει; Πώς γίνεται μια αριστερή κυβέρνηση να επιτρέπει κάτι τέτοιο; Και έξω από τις πόρτες του νοσοκομείου και του γεγονότος πως προστατευόμαστε όλοι εμείς από αυτό το υποχρεωτικό κλύσμα σκοταδιού, στο όνομα μάλιστα της ανοχής της διαφορετικής άποψης (η οποία για άλλη μια φορά τυχαίνει να είναι οποιαδήποτε άλλη πέραν της αριστερής άποψης).



Δεν ξέρω τελικά τι είναι πιο τρομακτικό, ένας γιατρός που πιστεύει πως το AIDS μεταδίδεται άμα πιεις από το ίδιο ποτήρι με έναν φορέα και πως τα λείψανα γιατρεύουν τις ασθένειες ή ο λόγος ενός βουλευτή αριστερού κόμματος ο οποίος ταυτίζεται με σκοταδιστικές ταλιμπάν απόψεις της ελληνορθόδοξης εκδοχής τους; Πρόθεση αυτού του άρθρου ήταν αρχικά να περιγράψει και να μιλήσει για τις εμετικές δηλώσεις Μιχελογιαννάκη, του ανθρώπου που δήλωνε πως το μνημόνιο έχει πολλαπλασιάσει τον αριθμό ομοφυλοφίλων και δεν δίστασε να ξεφτιλίσει την απεργία πείνας των Σύρων προσφύγων αφού καταγράφηκε από κάμερες να τρώει, ενώ δύο μέρες μετά πήγε για καφέ. Το άρθρο, όμως, ξέφυγε. Λίγο η οργή για τα γεγονότα και λίγο η αίσθηση πως ο ίδιος ο Μιχελογιαννάκης από τη μία δρούσε με έναν τρέχοντα (χυδαίο) ψηφοθηρικό τρόπο και πως τελικά αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού προβλήματος, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ την σημασία του ίδιου.

Αν και ξένισε σε υπερθετικό βαθμό πολλούς η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, στην πραγματικότητα αυτό που μοιάζει προβληματικό δεν είναι οι ίδιοι οι ΑΝΕΛ. Αυτό που αποτελεί πρόβλημα είναι το ποσοστό ιδεών, στάσεων και πρακτικών τους που έχει παρεισφρήσει μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ (ήδη προεκλογικά). Η συγκεκριμένη ρητορική, ο εθνικισμός και η γενικότερη πολιτική κουλτούρα. Φαινόμενα σαν όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα η περιορισμένη αντίδραση στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ συνηγορούν υπέρ της παραπάνω διαπίστωσης.

Πρέπει να αντιληφθούμε πως η συγκεκριμένη συγκατοίκηση γίνεται με όρους ηγεμονικούς για τον ΣΥΡΙΖΑ (λόγω της μεγάλης εκλογικής διαφοράς). Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να ηγεμονεύει πάνω στις ιδέες σου η λογική της παραχώρησης και της κατανόησης των θέσεων του συμμάχου σου, ειδικά όταν στην πρακτική τους εφαρμογή θα παρουσιαστούν ως ταύτιση. Η αριστερά έχει αξίες, θέσεις και απαιτήσεις ριζωμένες τόσο στην ιστορία της, όσο και στη ίδια της την ουσία. Η ηγεμονική θέση ορίζει την προσπάθεια μετατόπισής του συμμάχου προς τις δικές σου θέσεις και όχι την παραχώρηση αξιών προς τη δική του. Ειδικά όταν αυτή η παραχώρηση καταργεί ό,τι είναι αριστερό, ό,τι περιγράφει τη διαφοροποίηση και τους λόγους ύπαρξής σου.

Τη βδομάδα αυτή, ανάμεσα στα γεγονότα των λειψάνων, την ποδοπάτηση του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ με την τοποθέτηση ενός ανεκδιήγητου ταγματάρχη στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου και τη συμμετοχή του υπουργού Πανούση σε ρόλο ομιλητή στην ισλαμοφοβική εκδήλωση με τίτλο: «Η απειλή του φανατικού Ισλάμ και η εσωτερική ασφάλεια», βρεθήκαμε σε θέση όμοια με αυτή του Νάνι Μορέτι στην ταινία Απρίλης. Ο Μορέτι παρακολουθεί ένα ντιμπέιτ μεταξύ του Μπερλουσκόνι και του Ντ’ Αλέμα. Οργισμένος σηκώνεται από την καρέκλα του και λέει (απευθυνόμενος στον Ντ’ Αλέμα): «Πες κάτι αριστερό. Πες κάτι και ας μην είναι αριστερό. Κάτι πολιτισμένο. Πες έστω κάτι, ο,τιδήποτε.»

(στην Εφημερίδα Εποχή)

Δεν υπάρχουν σχόλια: