Στην χειρόγραφη πόλη, οι κάτοικοι υπάρχουν ως λέξεις. Όχι καταγεγραμμένοι, όχι καταλογογραφημένοι αλλά ως φορείς και κουβαλητές νοήματος. Νοήματος ποιητικού, τοποθετημένου κάπου στην αμείλικτη κυριολεξία του αορίστου. Στα ενοικιαστήρια της πόλης απαντούν όσοι μπορούν να καταλάβουν, εκείνοι που γράφουν την ποίηση ενώ ταυτόχρονα την διαβάζουν, σε μια στιγμή παράλληλης ανάγνωσης όταν η όραση γίνεται μελάνι. Ο αναγνώστης/ποιητής φτιάχνει με λέξεις χειροποίητες και χειρόγραφες αντικείμενα που δεν υπάρχουν έτσι ώστε να υπάρξει ο κόσμος. Μαζεύουμε λέξεις, πόθους και αναμνήσεις, κάθε στιγμή τυπώνουμε την πόλη, την Χειρόγραφη Πόλη. Γιατί άλλωστε ο κάθε ποιητής είναι ιδρυτής της δικής του έκτασης. Όλοι τυπώνουμε ενώ η κρίση κάνει τα αντικείμενα γύρω να σιωπούν.
Κι ο αναγνώστης περιπλανιέται ξεφυλλίζοντας, όπως κάποιος χάνεται ηθελημένα και περπατά σε άγνωστους δρόμους, συναντώντας συχνά το οικείο σε αυτό που αντικρίζει πρώτη φορά. Μπροστά μας οικοδομείται μια παλιά μεταφορά: Ολόκληρη η νεωτερική πόλη, με τις παράλληλες οικείες , τα διαζώματα των κτηρίων, τη διαδοχή μιας όμοιας γεωγραφίας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια βιβλιοθήκη. Οι δρόμοι αποτελούν τους διαδρόμους ανάμεσα, τα μπαλκόνια και τα παράθυρα οριοθετούν τα ράφια της. Ο διαβάτης ξεφυλλίζει την πόλη. Τις εμπειρίες και τις ιστορίες σε κάθε διαμέρισμα, πίσω από κάθε πρόσοψη, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε άνθρωπο. Γιατί η πόλη δεν είναι τίποτα άλλο από μια εντοιχισμένη εμπειρία. Εμπειρία ζωής ή εμπειρία θανάτου. Ο Σεζάρ Βαγιέχο γράφει:
‘’Όταν κάποιος φεύγει, κάποιος μένει. Το σημείο απ όπου πέρασε ένας άνθρωπος, δεν είναι πια μόνο. Μονάχα μένει μόνο, από ανθρώπινη μοναξιά, το μέρος απ’ όπου δεν πέρασε κανείς. Τα καινούρια σπίτια είναι πιο νεκρά από τα παλιά, γιατί οι τοίχοι τους είναι από πέτρα ή από ατσάλι, αλλά όχι από ανθρώπους. Ένα σπίτι έρχεται στον κόσμο, όχι όταν τον τελειώνουν, αλλά όταν αρχίσουν να το κατοικούν. Ένα σπίτι ζει μόνο από ανθρώπους, όπως κι ένας τάφος. Σ αυτό οφείλεται εκείνη η ακατανίκητη ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα σ ένα σπίτι κι έναν τάφο. Μόνο που το σπίτι τρέφεται από τη ζωή του ανθρώπου, ενώ ο τάφος τρέφεται από το θάνατό του. Γι’ αυτό το σπίτι είναι όρθιο, ενώ ο τάφος ξαπλωτός.’’
(Τίτλος- δάνειο από την ομώνυμη συλλογή της Ελευθερίας Κυρίτση)
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου