Και ενώ οι γιορτές πλησιάζουν ξανά, σκέφτεσαι πως
βρέθηκες πάλι εδώ. Φίλοι επιστρέφουν από
το εξωτερικό της νέας μετανάστευσης, τα
τηλέφωνα χτυπούν, οι άνθρωποι της κρίσης στολίζονται αμήχανα, τα κακόγουστα
φωτάκια αναβοσβήνουν στον δρόμο πιο αραιά από πέρυσι ακόμα πιο αραιά από
πρόπερσι. Και συ ψάχνεις τις λέξεις για το δικό σου συναίσθημα, μια φράση έστω
να δίνει νόημα. Ασυγκίνητος ανάμεσα σε μια θρησκεία που ποτέ δεν σε κέρδισε και
έναν πλαστικό υπερκαταναλωτισμό δώρων, στολισμένων υπερβολών και επιβεβλημένης
ευτυχίας που πάντα σε εκνεύριζε. Στη μνήμη φυτρώνει το δέντρο των παιδικών
χρόνων, το δέντρο των σχολικών εορτών, το δέντρο που καιγόταν στην πλατεία
Συντάγματος και εσύ το κοιτούσες χαμογελώντας ψάχνοντας και τότε λέξεις,
ψάχνοντας λέξεις. Και απρόσμενα θα σου δοθούν δανεικοί λίγοι στίχοι, του
Καίσαρα Βαγιέχο, του πιο ανθρώπινου των ποιητών, ενός ανθρώπου που έχασε την
πίστη του στον χριστιανισμό για να βρει την πίστη του στους ανθρώπους και την
χειραφέτησή τους. Μιλώντας για κάποιες γιορτές μακρινές στο ποίημα ‘’Παραμονή
Χριστουγέννων’’ : ‘’Τότε τα ποιήματα μου θα χορέψουν στο χωράφι σου,/ Σιγαλοτραγουδώντας
σ’ όλα τα μυστικά τους μπρούτζα/ Πώς ο μικρός Χριστός γεννήθηκε από τη δική σου
αγάπη’’
(το κείμενο εκδόθηκε στο Βήμα λόγω περιορισμένου χώρου σε πιο σύντομη μορφή. Αυτή είναι η
αρχική μορφή του.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου