Η ηγεμονία του Πολυτεχνείου

Κάθε πληγή του ιστορικού παρελθόντος, επιτρέπει στο μέλλον να την εορτάζει, συχνά ως θρίαμβο, με επετείους, σημαίες και εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης. Ως κράτος πλούσιο σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά και σε (τόσο συχνά αχρείαστη) εθνική υπερηφάνεια, είμαστε ένα κράτος πλούσιο και σε εθνικές εορτές. Η λέξη εθνικός έρχεται στο σημείο αυτό να περιγράψει (και)τη μέγιστη δυνατή αποδοχή ενός γεγονότος. Παρά τις διαφορετικές ιστορικές αναγνώσεις γεγονότα όπως η επανάσταση του 1821 ή το ‘’όχι’’ της 28ης Οκτωβρίου είναι αποδεκτά στο σύνολό τους, άρα μπορούν να ονομάζονται εθνικά. Τι γίνεται όμως όταν ερχόμαστε στην επέτειο του πολυτεχνείου; Πόσο ‘’εθνική’’ μπορεί να ονομαστεί και τι σημαίνει η αποδοχή της;
Στις 17 Νοέμβρη το πρωί στη Θεσσαλονίκη, αντιπροσωπεία της ΔΑΠΝΔΦΚ στολισμένη με καδρόνια, κράνη και πορτιέρηδες της νύχτας, προσπάθησε να αποτίσει φόρο τιμής, στην φοιτητική εξέγερση του πολυτεχνείου. Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος διώχτηκε κακήν κακός. Αυτή η παράδοση της αποτυχημένης κατάθεσης στεφάνου, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από αξιοπρόσεχτα γεγονότα που κάνουν αρκετούς να αισθάνονται τουλάχιστον άβολα. Πριν από κάποια χρόνια, γνωστό περιοδικό ζήτησε από βουλευτές όλων των πολιτικών χώρων να συντάξουν ένα κατάλογο με τα αγαπημένα τους τραγούδια. Από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κανείς δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει κάποιο τραγούδι του Θεοδωράκη (Ας προστεθεί ότι κάποιοι από αυτούς πριν τη Χούντα ανήκαν στην ΕΡΕ, ενώ κάποιοι άλλοι μετά την χούντα άνηκαν στις περίφημες ομάδες κρούσης των κενταύρων). Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων τόσο ο Βαγγέλης Μειμαράκης όσο και η Ντόρα Μπακογιάννη διαβεβαίωσαν τον κόσμο μέσω τηλεοπτικού παραθύρου ότι όχι μόνο κατέβαιναν σε διαδηλώσεις στα νιάτα τους αλλά και ότι συχνά πυκνά έτρωγαν και ξύλο. Γιατί ο Καρατζαφέρης χρησιμοποίησε τσιτάτα του Μάο και τυλίχτηκε με αφίσες του Τσε Γκεβάρα ενώ ο Αλογοσκούφης τραγούδησε σε κάποια εκπομπή το Satisfaction; Γιατί η ΔΑΠ παρέφρασε γνωστό σύνθημα του ΚΚΕ και τελικά τι σημαίνει (σε σημειολογικό επίπεδο)σήμερα αυτή η αφέλεια του ‘’αναρχικού της δεξιάς’’ ;
Η ένταση των δεκαετιών του 60- 70, συνεχίστηκε πολύ μετά από το τέλος τους. Τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε εγχώριο επίπεδο η Πολιτιστική Ηγεμονία της αριστεράς ήταν συντριπτική. Μπορεί σε μεγάλο βαθμό τα διάφορα ’68 ανά τον κόσμο να ηττήθηκαν πολιτικά, αλλά τόσο ως σύμβολα όσο και ως έμπνευση επιβίωσαν του ’89. Απαλλαγμένα από το ιστορικό τους περιβάλλον (και τελικά για κάποιους από το ίδιο το νόημα τους) συντήρησαν την πολλαπλή τους γοητεία φτάνοντας ακόμη και στην αντίθετη πλευρά, έστω διαστρεβλωμένα και ως καρικατούρες. Σύμβολο αυτής της πολλαπλής γοητείας για τα ελληνικά δεδομένα είναι η κατάληψη του πολυτεχνείου
Τα παραπάνω αξιοπερίεργα γεγονότα και οι κωμικές δηλώσεις, αποτελούν την καταγραφή μιας νίκης-σε επίπεδο Πολιτιστικής Ηγεμονίας- που δεν έγινε αντιληπτή όταν συνέβη αλλά ταυτόχρονα και του τέλους της. Μιας νίκης του παρελθόντος που τελικά μπορεί να ταυτιστεί με μια ήττα του παρόντος, αφού το γεγονός απασφαλίζεται από την ουσία του και μένει το περίγραμμά του. Όσο πιο αποδεχτό (τουλάχιστον με τους παραπάνω τρόπους και όρους) γίνεται το πολυτεχνείο, τόσο λιγότερο ηγεμονεύει η πραγματικότητά του και η πραγματικότητα της εποχής του. Όταν λοιπόν η εορτή γίνει εθνική(κάτι που απευχόμαστε )δηλαδή κοινά αποδεχτή , τέτοια θα είναι η απόσταση από αυτά που εκφράζει, ώστε τελικά να χρειαζόμαστε ένα νέο Πολυτεχνείο κόντρα στο παλαιό. (στην εφημερίδα Εποχή)